Okulumuzda 4 senedir çok samimi olduğumuz bir arkadaşımız vardı. Ancak arkadaşımızın anlatamadığı çok büyük sorunları vardı. Mezun olmasına yakın sinir krizleri geçirmeye başladı ve hastahaneye kaldırıldı. Doktorlar şizofreni teşhisi koymuşlar. Tedaviyi yarıda bıraktı ve okula geri döndü. Ona sizin Aşk-ı Hürrem parçanızı dinlettim. Ağlamaya başladı. "Bu şarkıyı kim söylüyor?" diye sordu. "Elif Gökalp" dedim. "Kalbinin güzelliği sesine yansımış, işte ben hayatımda böyle güzel ruhlu insanlara rastlayamadım ne yazık ki." dedi. Benden diğer eserleri de istedi, hepsini dinlettim. Özellikle Valekarna'yı dinlerken, "Ben de böyle mutluluk şarkıları söylemek istiyorum artık." dedi. Aradan bir kaç hafta geçti. Bu süre içinde her tenefüs, her an sizi dinledi. Her seferinde öyle büyük bir keyifle dinliyor, öyle büyük bir mutluluk duyuyordu ki bir süre sonra eski arkadaşımızdan eser kalmadı. Artık hayatında bambaşka bir sayfa açıldığını, kendisini çok ama çok iyi hissettiğini söylemeye başladı. Şu sözünü asla unutamıyorum: "Bunca doktora gittim. Beni hiçbiri anlamadı. Ama sanki içimde kopan fırtınaları bu kadın biliyor ve bana herşeyi anlatıyor."
Ben de ilk dinlediğimde böyle hissetmiştim.
Bence insanlar terapistlerden önce sizi dinlemeliler. O zaman kendi iç seslerini duymaya başlayabilirler...
Siz bu yüzden bizim için çok değerlisiniz ve hep öyle kalacaksınız...
Ben de ilk dinlediğimde böyle hissetmiştim.
Bence insanlar terapistlerden önce sizi dinlemeliler. O zaman kendi iç seslerini duymaya başlayabilirler...
Siz bu yüzden bizim için çok değerlisiniz ve hep öyle kalacaksınız...
